وَإِنَّ

لَكُمۡ

فِي

ٱلۡأَنۡعَٰمِ

لَعِبۡرَةٗۖ

نُّسۡقِيكُم

مِّمَّا

فِي

بُطُونِهَا

وَلَكُمۡ

فِيهَا

مَنَٰفِعُ

كَثِيرَةٞ

وَمِنۡهَا

تَأۡكُلُونَ

٢١

و بی‌گمان برای شما در چهارپایان عبرتی است، از آنچه درون‌شان است (= از شیر آن‌ها) شما را سیراب می‌کنیم؛ و برای شما در آن‌ها منافع فراوان است، و از (گوشت) آن‌ها می‌خورید.

و بر آن‌ها و بر کشتی‌ها سوار می‌شوید.

و به راستی (ما) نوح را به سوی قومش فرستادیم، پس (او به آن‌ها) گفت: «ای قوم من! الله را بپرستید، که جز او معبودی برای شما نیست، آیا پرهیز نمی‌کنید؟!

پس اشراف قومش، (آن) کسانی‌که کافر بودند؛ گفتند: «این (مرد) جز بشری همچون شما نیست، که می‌خواهد بر شما برتری جوید، اگر الله می‌خواست، همانا فرشتگانی را نازل می‌کرد، ما (هرگز) چنین چیزی را در (میان) نیاکان خود نشنیده‌ایم.

او مرد دیوانه‌ای بیش نیست، پس تا مدتی دربارۀ او صبر کنید،

(نوح) گفت: «پروردگارا! مرا در برابر تکذیب آن‌ها یاری کن»

پس به او وحی کردیدم که: «به دیدگان ما و به وحی ما کشتی را بساز، پس هنگامی‌که فرمان ما فرا رسد، و آب از تنور بجوشد، آنگاه از هر نوع (حیوان) یک جفت (نر و ماده) در کشتی سوار کن و (نیز) خانواده خود را (سوار کن) جز کسی از آنان را که وعدۀ (هلاک) از پیش بر او مقرر شده است. و در(بارۀ) کسانی‌که ستم کردند، با من سخن مگو، که آنان غرق شدنی هستند».

هنگامی‌که تو و همراهانت بر کشتی سوار شدید؛ بگو: «ستایش برای الله است که ما را از قوم ستمگر نجات داد».

و (نیز) بگو: «پروردگارا! ما را در منزلگاهی پر برکت فرود آور، و تو بهترین فرود آورندگانی».

بی‌گمان در این (ماجرا) نشانه‌هایی است، و (ما) به‌راستی آزمایش می‌کنیم.