وَءَايَةٞ

لَّهُمۡ

أَنَّا

حَمَلۡنَا

ذُرِّيَّتَهُمۡ

فِي

ٱلۡفُلۡكِ

ٱلۡمَشۡحُونِ

٤١

نشانه‌ای (دیگر) برای آنان این است که فرزندان‌شان را بر کشتی پر بار سوار کردیم.

و (مرکب‌های دیگری) همانند آن برای آن‌ها آفریدیم، که سوار می‌شوند.

و اگر بخواهیم آن‌ها را غرق می‌کنیم، پس آن‌ها را هیچ فریاد رسی نباشد، و نه آن‌ها رهایی یابند.

مگر اینکه رحمتی از سوی ما (شامل حال آن‌ها شود) و تا زمان معینی (از دنیا) بهره بگیرند.

و هنگامی‌که به آن‌ها گفته شود: «از آنچه پیش روی شماست، و از آنچه پشت سر شماست، بترسید، شاید مورد رحمت قرار گیرید» (اعراض می‌کنند).

و هیچ آیه‌ای از آیات پروردگار‌‌‌شان برای آن‌ها نیاید مگر آنکه از آن روی بگردانند.

و هنگامی‌که به آن‌ها گفته شود: از آنچه الله به شما روزی داده، انفاق کنید، کسانی‌که کافر شدند، به کسانی‌که ایمان آوردند می‌گویند: آیا ما کسی را طعام بدهیم که اگر الله می‌خواست، (خود) به او طعام می‌داد و شما جز در گمراهی آشکار نیستید.

و می‌گویند: «اگر راست می‌گویید، این وعده (عذاب) کی خواهد بود؟!»

آن‌ها جز انتظار یک بانگ مرگبار نمی‌کشند، که آن‌ها را فرو گیرد در حالی‌که سرگرم جدال (و دشمنی) هستند.

پس (در آن وقت) نمی‌توانند وصیتی کنند، و نه به سوی خانوادۀ خود باز گردند.