فَأَخَذَتۡهُمُ

ٱلصَّيۡحَةُ

بِٱلۡحَقِّ

فَجَعَلۡنَٰهُمۡ

غُثَآءٗۚ

فَبُعۡدٗا

لِّلۡقَوۡمِ

ٱلظَّٰلِمِينَ

٤١

پس صیحه (= بانگ مرگبار) آن‌ها را به حق فرو گرفت، آنگاه آن‌ها را (همچون) خاشاکی (بر سیلاب) قرار دادیم، پس قوم ستمکار (از رحمت الله) دور (و نابود) باد.

سپس اقوام دیگری را بعد از آن‌ها پدید آوردیم.

هیچ امتی از اجل خود پیشی نمی‌گیرد، و نه تأخیر می‌کند.

سپس پیامبران خود را پی در پی فرستادیم، هر زمان پیامبری برای (هدایت) امتی می‌آمد، او را تکذیب می‌کردند، پس (ما نیز) آن‌ها (= امت‌های کافر) را یکی پس از دیگری هلاک کردیم، و آن‌ها را افسانه‌هایی (برای آیندگان) قرار دادیم. پس دور باد قومی که ایمان نمی‌آورند.

سپس موسی و برادرش هارون را با آیات خود، و دلایل آشکار فرستادیم،

به سوی فرعون و اشراف (قوم) او، پس آن‌ها تکبر کردند، و مردمی (سرکش و) برتری جوی بودند.

پس گفتند: «آیا (ما) به دو انسان مانند خود ایمان بیاوریم، در حالی‌که قوم آن‌ها بردگان (و زیر دستان) ما هستند؟!»

پس (آن‌ها) آن دو (پیامبر) را تکذیب کردند، سرانجام (همگی) از هلاک شدگان گشتند.

و به راستی به موسی کتاب (تورات) دادیم، باشد که آنان (= بنی اسرائیل) هدایت شوند.

و پسر مریم و مادرش را آیتی قرار دادیم، و آن‌ها را در مکانی بلند و هموار که دارای امنیت و آب جاری بود، جای دادیم.