قَالُواْ

سُبۡحَٰنَكَ

أَنتَ

وَلِيُّنَا

مِن

دُونِهِمۖ

بَلۡ

كَانُواْ

يَعۡبُدُونَ

ٱلۡجِنَّۖ

أَكۡثَرُهُم

بِهِم

مُّؤۡمِنُونَ

٤١

(فرشتگان) گویند: «تو منزهی! (تنها) تو ولی (و کار ساز) ما هستی، نه آن‌ها، (آنان هرگز ما را پرستش نمی‌کردند) بلکه جن (و شیاطین) را پرستش می‌کردند، بیشتر‌‌شان به آن‌ها ایمان داشتند».

پس امروز برخی از شما برای برخی دیگر مالک هیچ سود و زیانی نیست، و به کسانی‌که ستم (= شرک) کردند، می‌گوییم: «بچشید عذاب آتشی را که آن را تکذیب می‌کردید».

و هنگامی‌که آیات روشن (و واضح) ما بر آنان خوانده شود، گویند: «این (محمد صلی الله علیه وسلم) جز مردی نیست که می‌خواهد شما را از آنچه نیاکان‌تان می‌پرستیدند؛ باز دارد» و گویند: «این (قرآن) جز دروغ بزرگی‌که به هم بافته شده نیست». و کسانی‌که کافر شدند، هنگامی‌که حق به سراغ آن‌ها آمد، دربارۀ آن گفتند: «این (قرآن) جز سحری آشکار نیست».

و ما (پیش از این) چیزی از کتاب‌های (آسمانی) را به آن‌ها نداده‌ایم که آن را بخوانند (و بر اساس آن تو را تکذیب کنند) و پیش از تو هیچ هشداردهنده‌ای به سوی آن‌ها نفرستادیم.

و کسانی‌که پیش از آن‌ها بودند (نیز پیامبران ما را) تکذیب کردند، در حالی‌که این‌ها به یک دهم آنچه به آن‌ها داده بودیم؛ نرسیده‌اند، آنگاه آن‌ها پیامبران مرا تکذیب کردند، (بنگر) مجازات من چگونه بود؟!

(ای پیامبر!) بگو: «همانا من شما را به یک (خصلت) اندرز می‌دهم، که: دو نفر دو نفر یا یک نفر یک نفر برای الله بر خیزید، سپس بیندیشید که این همنشین شما (= محمد صلی الله علیه وسلم) هیچ‌گونه دیوانگی ندارد، او برای شما جز هشداردهندۀ پیشاپیش عذاب شدید نیست».

(ای پیامبر!) بگو: «هر مزدی‌که از شما خواسته‌ام؛ پس آن برای خود شما باد، پاداش من تنها بر (عهدۀ) الله است، و او بر همه چیز گواه است».

(ای پیامبر!) بگو: «بی‌گمان پروردگارم حق را (بر قلب پیامبران خود) می‌افکند، (آن پروردگاری‌که) دانای غیب‌هاست».

(ای پیامبر!) بگو: «حق آمد، و (معبودان) باطل نه (آفرینش را) آغاز می‌کند، و نه (دوباره) باز می‌گرداند».

(ای پیامبر!) بگو: «اگر من گمراه شوم، تنها بر زیان خودم گمراه می‌شوم، و اگر هدایت یابم، پس به (خاطر) آن چیزی است که پروردگارم به من وحی می‌کند، یقیناً او شنوای نزدیک است».